Bir köyde kuraklık vardı. Toprak çatlamış, nehirler çekilmişti. İnsanlar umutsuzdu. Su aramak için her gün yeni kuyular kazıyor, ama çoğu zaman boş çıkıyorlardı.
Genç bir kadın, köyün dışındaki eski bir kuyuya gidip her sabah orada oturuyordu. Kimi zaman saatlerce… Köylüler alay ediyordu:
“Orası yıllardır kuru. Boş yere bekliyorsun.”
Kadın ise sadece gülümsüyordu. Bir sabah, yanında bir çocuk oturdu ve sordu:
“Neden her gün bu kuru kuyuya geliyorsun?”
Kadın cevap verdi:
“Bu kuyu bana kendimi hatırlatıyor. Dışarıdan kuru görünse de, derinliklerinde hâlâ su var. Yeterince derine inersen, bulursun.”
Bir gün rüzgar durdu, kuşlar bile sustu. Kadın ellerini kuyunun içine sarkıttı ve bir serinlik hissetti. Derinlerden gelen bir damla, sessizce avucuna düştü.
İşte o an, çocuk gözleri parlayarak “Gerçekten varmış!” dedi.
Kadın başını salladı:
“Biz de öyleyiz. Yüzey kuruyabilir, hayal kırıklıkları çatlaklar oluşturabilir. Ama içimizde, sessizliğin altında, hâlâ su var. Yeter ki sabırla beklemesini bilelim.”
Farkındalık Mesajı:
Bazen kendimizi tükenmiş hissederiz. Ama gerçek kaynak içtedir.
Dışarıdan ne olursa olsun, içimizde hâlâ canlı, derin ve dingin bir alan vardır.
Oraya ulaşmak için durmak, dinlemek ve beklemek gerekir.
Mindfulness Egzersizi: “İç Kuyunu Dinle”
🔸 Sessiz bir yere geç. Gözlerini kapa.
🔸 Derin bir nefes al.
🔸 Şimdi hayalinde içindeki bir kuyuya doğru inmeye başla. Merdivenlerden yavaşça aşağı in.
🔸 Kuyunun dibine ulaştığında, kendine şu soruyu sor:
“İçimde sakladığım en derin ihtiyaç ne?”
Cevap beklemeden gelirse not al. Gelmezse sadece sessizliği hisset.
Bu egzersizi birkaç gün tekrar et. Sessizlik zamanla konuşmaya başlar.
Katkıda Bulun
Senin içindeki kuyunun suyu nedir?
Kendini yeniden hatırladığın bir anı bizimle paylaşır mısın?
Yorumlara yaz:
“Ben içimdeki derinlikle yeniden karşılaştım çünkü…”
Bu hikayeyi paylaşarak birinin içsel kuyusunu hatırlamasına vesile olabilirsin.
Unutma: Sessizlik bazen en yüksek sestir. 💧🕊️
DEĞİŞİM ÖNCE KENDİNDEN BAŞLAR 
Yorum bırakın