Sultan IV. Murat Han o sabah huzursuz uyanmıştı. Ne neşeliydi, ne kederliydi. İçinde tuhaf bir sıkıntı vardı. Veziri Siyavuş Paşa sordu:
– Hayrola sultanım, canınızı sıkan bir şey mi var?
– Akşam garip bir rüya gördüm.
– Hayırdır inşallah.
– Hayır mı, şer mi bilmem. Öğreneceğiz. Hazırlan, dışarı çıkıyoruz.
İki molla kılığında saraydan çıkarlar. Sultan rüyanın etkisinde, adımları kararlı ve hızlıdır. Beyazıt’tan Vefa’ya, oradan Zeyrek’e, nihayet Unkapanı’na kadar yürürler. Bir köşe başında yerde yatan bir ceset dikkatlerini çeker. Etraftaki ahaliyle konuşurlar:
– Kimdir bu?
– Aman hocam bulaşma, ayyaşın biri işte!
– Nereden biliyorsunuz?
– Komşumuzdu. Kırk yıldır tanırız. Azaplar Çarşısı’nda nalın yapardı ama kazandığını içkiye, kadına harcardı. Camide gören yoktur.
Herkes arkasını döner gider. Vezir de gitmeye niyetlenir ama padişah onu durdurur:
– Bu milletin hali… Giderler, kimseye bir şey diyemem. Ama biz gidemeyiz. Bu adam da tebaamız. Cenazeyi kaldırmak gerek.
Vezir bir çözüm önerir:
– Saraydan birkaç hoca göndeririz, vebalden kurtuluruz.
– Olmaz. Rüyadaki hikmet hâlâ çözülmedi.
– Ne yapmamı buyurursunuz?
– Mollalığa devam. Naşı kaldıracağız.
Büyük bir gayretle cenazeyi Fatih Camii’ne taşırlar. Vezir kefen ve tabut temin eder, padişah yıkama işini üstlenir. Usulüne uygun yıkayıp kefenlerler. Yüzü nurla aydınlanmış gibidir. Bu hâl, vezirin yüreğini iyice karıştırır:
– Sultanım, belki de yanlış yapıyoruz. Hiç kimseye sormadan getirdik. Belki hanımı, çocukları vardır.
Padişah mahalleye döner, soruşturur, nalıncının evini bulur. Kapıyı yaşlı bir kadın açar. Sükûnetle dinler olanları. Gözyaşlarıyla konuşur:
– Hakkını helal et evladım. Yorulmuşsunuz. Bizim efendi bir âlemdi vesselam…
Akşama kadar nalın yapardı ama birinin elinde şarap şişesi gördü mü, elindekini avucundakini verir, şarabı alır helaya dökerdi.
Kadınların parasını verir, “Zamanınızı satın aldım mı?” der, sonra onlara menkıbeler, ilmihaller anlatırdı.
Padişah hayretle sorar:
– Bak sen! Millet ne sanıyor halbuki?
– Milletin ne düşündüğü umurunda değildi. Uzak camilere giderdi hep. Derdi ki: “Öyle bir imamın arkasında durmalı ki tekbir alırken Kâbe’yi görmeli.”
– Şimdi öyle imam mı kaldı?
– İşte bu yüzden uzaklara giderdi. Bir gün dedim ki: “Böyle yaparsan kimse seni iyi bilmez. Cenazen kalır ortada.”
– Doğru ya…
– Gülümsedi: “Kimseye zahmetim olmasın,” dedi. Bahçeye mezarını kazdı. Ama sordum: “Seni kim yıkasın, kim kaldırsın?”
Ve dedi ki:
– “Allah büyüktür hatun… Hem padişahın işi ne?”
🕌 Hikayenin Ardındaki Farkındalık
Toplumda dış görünüşle, duyduklarımızla ya da dedikodularla insanlar hakkında çok çabuk hüküm verebiliyoruz. Oysa her insan, dışarıdan görünmeyen bambaşka bir iç dünyaya sahip olabilir. “Ayyaş” sanılan bir nalıncının aslında insanlara iyilik etmeye adanmış, fark edilmek istemeyen bir gönül eri olması… Bu bize şunu hatırlatıyor: Gerçek değer, gözle görülmeyende gizlidir.
Hiç kimsenin dışarıdan nasıl göründüğü, Allah katındaki yerini göstermez. Bu hikâye, bizi başkalarını yargılamadan önce durup düşünmeye davet ediyor. Çünkü en büyük iyilikler sessiz yapılır, en yüce kulluklar gizlice yaşanır.
💭 Mini Farkındalık Egzersizi
Bugün kendinize birkaç dakikanızı ayırarak aşağıdaki egzersizi yapabilirsiniz:
- Gözlerinizi kapatın ve derin bir nefes alın.
- Aklınıza gelen, hakkında ön yargınız olan bir kişiyi düşünün.
- Şimdi kendinize şu üç soruyu sorun:
- Bu kişiyi aslında ne kadar tanıyorum?
- Hakkında düşündüğüm şeyleri bana kim söyledi?
- Onun da görünmeyen bir iyilik hikâyesi olabileceğini kabul edebilir miyim?
Gözlerinizi açtıktan sonra bir cümle yazın:
“Bilmiyorum ama anlamaya niyet ediyorum.”
Bu cümleyi gün boyunca kalbinizde taşıyın.
🙌 Sen de Katkıda Bulun
Bu hikaye seni nasıl etkiledi?
Daha önce yargıladığın birinin aslında seni şaşırtan bir yönünü keşfettiğin oldu mu?
Yorumlara kendi farkındalıklarını yazabilir veya benzer bir hikâyeyi paylaşabilirsin.
Ayrıca bu yazıyı paylaşarak başka insanların da kalbine dokunmasına vesile olabilirsin. Çünkü bazen bir hikaye, bir hayatı değiştirebilir.
DEĞİŞİM ÖNCE KENDİNDEN BAŞLAR 
Yorum bırakın