Annesiyle babası ayrıldığında Elif henüz sekiz yaşındaydı. Evde bir anda değişen ses tonları, eksilen eşyalar, boşalan koltuklar… Her şey o küçük kalbine ağır gelmişti. En çok da mutfakta annesiyle birlikte geçirdiği zamanları özlüyordu.
Annesi çalışmaya başladıktan sonra Elif, okuldan gelip boş eve girmeye alışmak zorunda kaldı. Akşamları yemekleri birlikte yiyorlar ama pek konuşmuyorlardı. Her gün biraz daha uzaklaşıyorlardı birbirlerinden.
Bir akşam Elif, mutfakta eski bir dolabı karıştırırken çocukken birlikte yaptıkları seramik tabakları buldu. Küçükken annesiyle birlikte boyadıkları, kendi isimlerini yazdıkları o eğri büğrü tabaklar hâlâ duruyordu. Üzerinde lekeler, çatlaklar vardı. Ama sanki bir hatıra fısıldıyordu.
O gece Elif, annesine sessizce bir tabak uzattı.
“Hatırlıyor musun bunu?” dedi.
Annesi gözlerini tabağa dikti, sonra Elif’e. Uzun zamandır ilk defa onun gözlerinin içine baktı.
“Elbette hatırlıyorum,” dedi kısık bir sesle. “Sen ‘bu benim sonsuza kadar tabağım’ demiştin.”
Gülümsediler. O an ikisi de bir şey fark etti: Bağlar kırılmış gibi görünse de, aslında sadece sessizleşmişti. Aralarındaki sevgi, o tabakta hâlâ yaşıyordu. Kırılmış, ama kaybolmamıştı.
Ertesi gün Elif okuldan döndüğünde mutfak masasında eski boyalar, fırçalar ve beyaz seramik tabaklar duruyordu. Annesi önlüğünü takmış, “Bir tane daha yapalım mı?” dedi.
O gün yeniden başladılar. Kırılmış tabakların yerine, yeni hatıralar biriktirmeye.
Ve Elif bir kez daha içinden geçirdi:
“Aile dediğin şey, birlikte onarabilmektir.”
💡 Aile bağları zamanla zayıflayabilir, iletişim kopabilir ama sevgi yok olmaz; sadece görünmez hale gelir. Yeniden temas kurmak, küçük bir anı paylaşmak ya da bir tabak kadar basit bir eylemle bile başlar. Bazen bağ kurmak için büyük adımlara değil, küçük ama içten bir yaklaşıma ihtiyaç vardır.
🧘♀️Mindfulness Egzersizi: “Aile Hatırası”
Sessizce oturabileceğin bir yere geç. Gözlerini kapat ve çocukluğunda ailenden biriyle paylaştığın özel bir anıyı düşün. O andaki duygularını, ortamın kokusunu, sesleri hayal et. Şimdi o kişiye şükranla bir cümle gönder:
“O an için teşekkür ederim.”
Gözlerini açtığında bu anıyı yaz veya onunla ilgili bir eşya bulup görünür bir yere yerleştir. Bu egzersiz, sevgi bağlarını yeniden hatırlamana yardımcı olur.
✨Katkıda Bulun
Bu hikâye sana kendi ailenle ilgili neleri hatırlattı? Belki senin de onarılmayı bekleyen bir bağın, paylaşılmayı bekleyen bir anın vardır.
Yorumlarda, “Benim kırık tabağım…” diye başlayan bir cümleyle kendi içten paylaşımını yapabilir, başkalarına da ilham olabilirsin.
DEĞİŞİM ÖNCE KENDİNDEN BAŞLAR 
Yorum bırakın